บีเทลจุส การที่ดาวพฤหัสบดีจะอยู่รอดในสภาพแวดล้อมอวกาศในเวลานั้นได้หรือไม่นั้น อยู่นอกเหนือความสามารถของเราที่จะคาดเดาได้ เหตุผลที่นักวิทยาศาสตร์สรุปว่า ดาวบีเทลจุสจะเปลี่ยนแปลงในอนาคต ส่วนใหญ่เป็นเพราะดาวบีเทลจุสเองเป็นดาวยักษ์แดง และได้เข้าสู่จุดจบของชีวิตแล้ว
เราต้องรู้ว่าในทางดาราศาสตร์ ยิ่งดาวฤกษ์มีขนาดใหญ่ อายุขัยของดาวฤกษ์ก็จะยิ่งสั้นลง โดยธรรมชาติ ดาวบีเทลจุสขนาดมหึมาบ่งบอกว่า อายุขัยของมันเทียบไม่ได้กับอายุของดวงอาทิตย์
ไม่เพียงเท่านั้น อัตราการเปลี่ยนแปลงพลังงานภายในเบเทลจุสนั้น สูงกว่าดวงอาทิตย์อย่างน้อย 2,000 เท่า ซึ่งเป็นหนึ่งในเหตุผลสำคัญที่นักดาราศาสตร์มั่นใจว่ามันจะระเบิด เหมือนกับเวลาเราเผาอะไรสักอย่าง
เมื่อเราเพิ่มอาหารที่เร่งปฏิกิริยาการเผาไหม้ มีโอกาสมากที่จะมีการระเบิดในที่สุด แม้กระทั่งทุกวันนี้ นักวิทยาศาสตร์ก็ยังไม่เคยลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า อายุขัยของดาวบีเทลจุสนั้นยาวนานเพียงใด
บางคนเชื่อว่า เส้นผ่านศูนย์กลางของมันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา และมันอาจกลายเป็นซูเปอร์โนวาภายในไม่กี่พันปี แต่บางคนเชื่อว่า ดาวเบเทลจุสจะไม่ระเบิดจนกว่าจะอีกประมาณ 100,000 ปีต่อมา แต่ไม่ว่าจะเป็นข้อความแบบไหน ก็แสดงว่าดาว บีเทลจุส จะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อมนุษย์ อย่างน้อยก็ในตอนนี้
อันที่จริงเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2530 มนุษย์ได้ค้นพบซูเปอร์โนวาที่ก่อตัวขึ้นหลังจากการระเบิดของดาวฤกษ์ และตั้งชื่อมันว่า 1987A ซูเปอร์โนวา จากข้อมูลเชิงสังเกตการณ์ เมื่อดาวฤกษ์เข้าสู่ระยะการระเบิด สสารทั้งหมดภายในดาวจะเริ่มถูกขับออกมา และผลกระทบจะดำเนินต่อไปจากภายในสู่ภายนอก
สมมติว่า จะมีการระเบิดในปาเลสไตน์ในอนาคต 1987A จะเป็นวัตถุอ้างอิงที่ดี ดาวบีเทลจุสจะระเบิดในอนาคต แต่หลายคนไม่รู้ว่ากระบวนการระเบิดจะเป็นอย่างไร เพื่อให้เข้าใจสิ่งนี้ เราต้องเริ่มต้นด้วยองค์ประกอบภายในของดาวบีเทลจุส
เช่นเดียวกับดาวดวงอื่นๆ สาระสำคัญของดาวบีเทลจุสคือ พลาสมาที่ส่องสว่าง องค์ประกอบหลักคือไฮโดรเจน นิวเคลียร์ฮีเลียม และอื่นๆ และในระหว่างกระบวนการวิวัฒนาการของชีวิต ธาตุต่างๆ ภายในจะยังคงดำเนินปฏิกิริยาเทอร์โมนิวเคลียร์ต่อไป
พูดง่ายๆ ก็คือ ดาวฤกษ์ก็คือบอลลูนที่ระเบิดได้ทุกที่ทุกเวลา เนื่องจากอิทธิพลของแรงโน้มถ่วง พลังงานเทอร์โมนิวเคลียร์จึงรวมตัวกันได้เสมอ ในช่วงไพรม์ของดาวฤกษ์ เนื่องจากอุณหภูมิ และความดันสูงช่วยให้ดาวฤกษ์ไม่ยุบตัวได้ง่าย แต่ในช่วงเวลาโพล้เพล้ ปฏิกิริยาของก๊าซที่ติดไฟได้ทั้งหมดจะหมดลง
จากนั้นดาวฤกษ์ก็ไม่สามารถรองรับการทำงานของพลังงานได้อีกต่อไป และทำได้เพียงค่อยๆ ยุบตัวเข้าด้านในเท่านั้น ณ จุดนี้ เมื่อมวลของมันถึงขีดจำกัดหนึ่ง ขีดจำกัดของจันทรเสกขรหรือขีดจำกัดของออปเปนไฮเมอร์ การเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องจะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ
หลังจากการระเบิด หมายความว่าเทห์ฟากฟ้าโดยรอบทั้งหมดจะถูกทำลายหรือไม่ สิ่งนี้ควรตัดสินตามความต้านทานของเทห์ฟากฟ้าโดยรอบ สมมติว่า เทห์ฟากฟ้าโดยรอบไม่สามารถต้านทานการโจมตีของพลังงานที่ระเบิดได้
การทำลายเทห์ฟากฟ้าจะมองเห็นได้ตามธรรมชาติ แต่ถ้าวัตถุท้องฟ้าโดยรอบสามารถต้านทานการโจมตีของพลังงานได้ ดังนั้น ชิ้นส่วนพลังงาน และอนุภาคพลังงานสูงที่เกิดขึ้นหลังจากการระเบิดของดาวฤกษ์จะถูกดูดกลืนโดยวัตถุท้องฟ้าอื่น และมีส่วนร่วมในการทำงานของวัตถุท้องฟ้าใหม่
เป็นการดูดซับ หรือการทำลายขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของเทห์ฟากฟ้าโดยรอบภายใต้การกระทำของแรงโน้มถ่วง และระยะห่างจากศูนย์กลางของการระเบิด หากระยะทางใกล้เกินไป ไม่ว่าแนวต้านจะแข็งแกร่งเพียงใด มันก็ถูกกำหนดให้ตกเป็นเหยื่อของการเกิดซูเปอร์โนวา
ในกระบวนการนี้ เทห์ฟากฟ้าที่ได้รับผลกระทบจะประสบภัยพิบัติบนท้องฟ้าหลายครั้ง เช่น การชนของอุกกาบาต ซึ่งจะก่อให้เกิดการระเบิดที่รุนแรงอย่างมากต่อชีวิตของเทห์ฟากฟ้า นอกจากนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือรังสีแกมมาที่เกิดจากการระเบิด และหลุมดำหลังการระเบิด
ประการที่ 1 คือ ผลกระทบของการระเบิดของรังสีแกมมา เมื่อการระเบิดของรังสีแกมมากระทบวัตถุท้องฟ้าโดยตรง มันเกือบจะประกาศว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนวัตถุท้องฟ้านี้จะถูกกำจัดออกไป กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาประมาณ 2-3 วินาที และเป็นเพราะลักษณะเฉพาะนี้เองที่ทำให้การระเบิดของรังสีแกมมาถูกเรียกว่า รังสีมรณะ
ประการที่ 2 คือ หากดาวฤกษ์หลังจากการระเบิดกลายเป็นหลุมดำ วัตถุท้องฟ้าที่อยู่รอบๆ ก็จะหายไปด้วย ในฐานะที่เป็นเทห์ฟากฟ้าพิเศษที่สามารถดูดกลืนแสงได้ จึงไม่ยากที่จะดูดกลืนชีวิตหรือเทห์ฟากฟ้าอื่นๆ เราคิดว่าในที่สุดดาวบีเทลจุสก็ก่อตัวเป็นหลุมดำหลังจากการระเบิด
จากนั้นจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่า สามเหลี่ยมฤดูหนาวบนท้องฟ้าในอนาคต การระเบิดของดาวบีเทลจุสจะคุกคามความปลอดภัยของโลกหรือไม่ คำตอบคือลบ หลังจากการระเบิดดาวบีเทลจุสจะยังคงปล่อยพลังงานสู่โลกภายนอก น่าเสียดาย
เนื่องจากข้อจำกัดของมุม พลังงานบางส่วนไม่สามารถเข้าถึงโลกได้เลย และแม้แต่ระบบสุริยะก็จะไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด อย่างที่ 1 คือ นิวตริโนซึ่งเป็นหนึ่งในพลังงานไม่กี่ชนิดที่สามารถเข้าถึงโลกได้ เพียงแต่เราไม่ต้องกังวลกับมันเลยเพราะมันไม่ได้ทำอันตรายใดๆ ต่อมนุษย์
คุณควรรู้ว่า แม้ว่าจะไม่มีการระเบิดของดาวบีเทลจุสร่างกายมนุษย์ของเราจะผ่านนิวตริโนประมาณ 10 ตัวทุกวัน อย่างที่ 2 คือ ผลกระทบของการระเบิดของรังสีแกมมา สมมติว่าการระเบิดของรังสีแกมมานั้นพุ่งเป้ามายังโลก
จากนั้นชั้นบรรยากาศของโลกจะได้รับความเสียหายร้ายแรงตั้งแต่แรก และมนุษย์เราไม่สามารถต้านทานการโจมตีด้วยพลังงานดังกล่าวได้เลย โชคดีที่รังสีแกมมาเป็นหนึ่งในพลังงานที่ถูกจำกัดด้วยมุม และสุดท้าย พวกมันจะผ่านเข้ามาในระบบสุริยะเท่านั้น
ในเวลานี้ในความเป็นจริง ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผลกระทบของพลังงานที่เหลืออยู่ ยกเว้นปรากฏการณ์ทางดาราศาสตร์พิเศษบางอย่าง เราจะไม่มีประสบการณ์จริง ในแง่ของระยะเวลาการระเบิดที่เป็นไปได้ของดาวบีเทลจุสโดยพื้นฐานแล้ว
ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมนุษย์ในปัจจุบัน ในความเป็นจริง ในแง่ของความปลอดภัย แทนที่จะกังวลเกี่ยวกับผลกระทบจากการระเบิดของดาวบีเทลจุส จะเป็นการดีกว่าที่จะกังวลเกี่ยวกับอันตรายจากนอกโลกอื่นๆ ที่ไม่รู้จัก โชคดีที่เมื่อพิจารณาจากเทคโนโลยีการสังเกตการณ์ในปัจจุบัน และวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีของมนุษย์แล้ว
อันตรายจากนอกโลกที่จะมาถึงโลกโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่สมจริง และเป็นภัยคุกคามต่อโลก ดังนั้น เราไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก บทส่งท้าย ตั้งแต่มนุษย์เริ่มสำรวจนอกโลก เราเคยตกตะลึงกับความกว้างใหญ่ของเอกภพมากกว่า 1 ครั้ง เมื่อเทียบกับกฎของโลกที่เรารู้ตอนนี้ ความลึกลับของจักรวาลนั้นไม่มีที่สิ้นสุดอย่างแน่นอน
ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว มีเพียงการพัฒนาเทคโนโลยีอย่างจริงจังเท่านั้น ที่จะทำให้เรารับมือกับการเปลี่ยนแปลงของจักรวาลในอนาคตได้ดีขึ้น การระเบิดของดาวบีเทลจุสความกังวลของเราในปัจจุบัน คือ อันตรายจากนอกโลกเหล่านี้จะมาถึงโลกหรือไม่
หากโลกไม่ได้รับผลกระทบ ในอนาคตอันใกล้นี้ เราอาจสามารถหาโอกาสที่เป็นของมนุษยชาติจากอันตรายจากต่างดาวเหล่านี้ และให้ความช่วยเหลือในการพัฒนาการบินในอวกาศของมนุษย์ ตราบใดที่เทคโนโลยียังคงก้าวหน้า ทุกสิ่งก็เป็นไปได้
บทความที่น่าสนใจ : นม ประโยชน์ในนมให้คุณค่าทางสารที่ทำให้มวลกระดูกแข็งได้อย่างไร
